Nú er pakkdauði í algleymingi hér á þörtínæn beisteit ród.
Sturlun segi ég.
Það er á tímum sem þessum sem komment frá gömlum skólafélagastúlkum með blómanöfn létta lundina.
Hvað um það.
Þegar ég er einn heima, eins og ég er búinn að vera síðan á fimmtudag, þá kaupi ég bara fullt af nammi og borða það í staðinn fyrir mat. Mér finnst það mjög sniðugt. Svo er það líka svo ódýrt og síðast en ekki síst hollt.
Annars pakka ég og pakka en ekkert gerist. Ætli ég sé staddur í pakkisvartholi? Maður spyr sig.
Ég er sem sagt að pakka öllu vegna þess að við erum að flytja okkur um set hér í Boston. Eins og glöggir lesendur vita, þá gáfumst við upp á viðheyrumalltsemallirsegjaframágangiígegnumpappavegginnáíbúðinnokkarogþaðhristist-
alltinnihjáokkurþegarútidyrahurðinnierskelltogíbúðinokkarfyllistafreykefeinhver-
eraðreykjaíhúsinuofl- áreitinu fyrir nokkrum mánuðum. Því ákváðum við að flytja og freista þess að minnka geðsýkisáhættustuðulinn um nokkur stig.
Ég mun svo koma til Íslands að morgni 17. maí, heill á geði og búinn að þurrka hundaæðisslefið sem ég er nú með í munnvikunum.

Mun ég neyðast til að segja söguna um blómið sem dó?
Fylgist náið með.
Svindl samloka.

Bless elskan.
Þorvaldur.